Powiat
Dąbrowski

Baron Feliks Ignacy Leon Konopka urodził się 17 lipca 1888 roku w Brniu jako najstarszy syn barona Jana Franciszka Stanisława Konopki i Anny Krystyny z hrabiów Bobrowskich. Rodzina Konopków należała do znanego rodu. Ojciec barona był cenionym działaczem społeczno-politycznym, piastował kilka znaczących urzędów państwowych i samorządowych. Przeszedł on do historii jako inicjator wielu przedsięwzięć, m.in. założenia linii kolejowej Tarnów-Szczucin. Baron Feliks Konopka uczył się w Gimnazjum im. św. Anny w Krakowie, gdzie w 1906 roku zdał maturę. Następnie do 1911 roku studiował nauki rolnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. Przed wybuchem I wojny światowej, w latach 1912-1914, studiował malarstwo i grafikę na kursie u Jacka Malczewskiego na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Po studiach Konopka stale przebywał na wsi i administrował rodzinnym majątkiem w Brniu. Jeszcze przed wybuchem II wojny światowej utrzymywał kontakty ze środowiskiem literackim, był związany z grupą literacką „Czartak”. Debiutował w 1925 roku wierszami pt. „Kwitnący sad”, „Tonit-Żerga” i „Jesień w parku” opublikowanymi w dzienniku „Czas”, nr 2, z którym współpracował następnie do 1935 roku. Jego twórczość poetycka była drukowana także w czasopismach „Ateneum” i „Verbum”. W 1929 roku ukazał się jego tomik pt. „Słowa w ciemności”, który został przychylnie przyjęty przez krytykę. W lutym 1945 roku majątek Konopków został znacjonalizowany i rozparcelowany. Baron Feliks Konopka zamieszkał wówczas w Krakowie. W 1945 roku wstąpił do krakowskiego Oddziału Związku Zawodowego Literatów Polskich, który w 1949 roku zmienił nazwę na Związek Literatów Polskich. W latach 1947-1950 był zatrudniony w Państwowej Pracowni Konserwacji Zabytków i pracował przy restauracji ołtarza Wita Stwosza na Wawelu. Prawdopodobnie zdawał sobie sprawę, że w zaistniałej sytuacji politycznej może mieć problemy z wydawaniem własnej twórczości. Dzięki świetnej znajomości języków: francuskiego i niemieckiego zajął się przekładem prozy, poezji i dramatów, a także tłumaczeniami literatury polskiej na te języki. Jego działalność translatorska przyczyniła się do popularyzacji rodzimych twórców za granicą. Dokonywał również przekładów tekstów do utworów muzycznych, publikowanych przez Polskie Wydawnictwo Muzyczne. Współpracował z Polskim Radiem jako autor audycji literackich i adaptacji, posługując się pseudonimem Piotr Krzemień. Zachęcony przez Louisa Jouveta, reżysera francuskiego podczas jego wizyty w Polsce w 1948 roku, podjął się przekładu „Zemsty” Aleksandra Fredry. Od 1959 roku należał do Polskiego PEN Clubu. Pełnia jego talentu ujawniła się w tłumaczeniach z języka niemieckiego. W jego wersji ukazały się m.in. „Listy do Mileny” Franza Kafki, „Zbójcy” i inne utwory Friedricha Schillera. Ponad cztery lata pracował nad tłumaczeniem „Fausta” Johanna Goethego, za ten przekład otrzymał w 1963 roku nagrodę PEN Clubu, a w 1977 roku nagrodę ZAiKS-u. W 1972 roku ukazał się kolejny tomik jego wierszy pt. „Ostatnia jesień”. Od 1976 roku był członkiem i założycielem The International Academy of Poets w Londynie. Został odznaczony Krzyżem Kawalerskim i Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. W 1978 roku otrzymał nagrodę miasta Krakowa - za osiągnięcia w dziedzinie upowszechniania kultury. W 1980 roku ukazał się kolejny jego tomik poezji pt. „Et ne nos inducas…”, a w 1981 roku kolejny wybór wierszy pt. „Skarbonki z rudej gliny”. Zmarł 17 lutego 1982 roku w Krakowie, został pochowany 22 lutego na tamtejszym cmentarzu Rakowickim. Źródło: Edyta Więcek/ Miejska Biblioteka Publiczna im. Marii Kozaczkowej w Dąbrowie Tarnowskiej