Fundusze Europejskie
Opcje dostępności Włącz powiększenie czcionki Włącz wysoki kontrast Włącz lektora
Wyszukiwarka Mapa strony
  1. 603 Rocznica Bitwy Pod Grunwaldem

603 Rocznica Bitwy Pod Grunwaldem

603 Rocznica Bitwy Pod Grunwaldem

Dokładnie 603 lata temu naprzeciw siebie stanęły największe armie średniowiecznej Europy – po jednej stronie zjednoczone wojsko króla Polski Władysława Jagiełły oraz jego brata Wielkiego Księcia Litewskiego Witolda, po drugiej natomiast Zakon Krzyżacki.

Poprzez narastający konflikt pomiędzy Polską, a Zakonem Krzyżackim wiadome było, że wojna jest nieunikniona. Obie strony mobilizowały swoje siły i zjednywały sojuszników.

Na grunwaldzkich polach, 15 lipca 1410 roku została stoczona jedna z najsłynniejszych bitew średniowiecznej Europy.

Przed świtem 15 lipca Jagiełło zwinął obóz i wojsko wszystkimi drogami ruszyło w kierunku źródeł Drwęcy, na północ od Mielna. Pochód został przerwany, gdy napotkał wojska krzyżackie. W oczekiwaniu na nadejście taborów król zarządził rozbicie obozów. Rozbito również namiot królewski. Według Długosza stanął on na wyniosłym pagórku, "w stronę jeziora Lubień': Tutaj, podczas mszy, doszła do króla polskiego informacja o nadejściu wrogów.

Rycerstwo polskie zorganizowane było w 50 chorągwi, w których, oprócz Polaków, znaleźli się również Czesi, Morawianie, Ślązacy, Mołdawianie. Oddziały, dowodzone przez księcia Witolda, składały się z 40 chorągwi, do których należały również oddziały ruskie, żmudzkie i oddział tatarski, a także wojska Republiki Nowogrodu. Wojska krzyżackie składały się z 51 chorągwi, wśród których znajdowali się również goście Zakonu z Niemiec, Szwajcarii, Śląska, Pomorza, Czech, Moraw i Inflant, a także zaciężni. Te dwie potężne armie stanęły naprzeciwko siebie rankiem 15 lipca na polach między wsiami Grunwald, Stębark i Łodwigowo.

Król Władysław nie spieszył się do bitwy. Jego wojska stały w lesie, ukryte przed upałem, na który narażone były oddziały krzyżackie, toteż spokojnie wysłuchał do końca mszy i dopiero później zaczął wydawać rozkazy bojowe. 

Przed bitwą armia zaśpiewała „ojczystą pieśń” Bogurodzicę. Sam król nie wziął bezpośredniego udziału w bitwie. Stał ze świtą na wzgórzu, skąd miał dobry widok na pole walki i przez gońców wydawał rozkazy. 

Klęska Krzyżaków w bitwie pod Grunwaldem była zupełna. Zdobyto 51 chorągwi grunwaldzkich. Na placu boju polegli, oprócz wielkiego mistrza, wszyscy wyżsi urzędnicy zakonni. Ocalał jedynie wielki szpitalnik Werner von Tettingen, który zbiegł do Elbląga i podobno chwilowo postradał zmysły. Na wieść o klęsce krzyżackiej miasta i zamki Prus wypędzały załogi krzyżackie i poddawały się stronie polskiej. Hołd Jagielle złożył m.in. Henryk Vogelsang, biskup warmiński, którego chorągiew walczyła pod Grunwaldem po stronie krzyżackiej.

Pewne jest jednak to, że z 250 członków zakonu krzyżackiego, biorących udział w bitwie, zginęło aż 203 i, co jest też znamienne, źródła mówią nam tylko o trzech krzyżakach, którzy dostali się do niewoli i zostali później straceni z rozkazu wielkiego księcia Witolda.

Wiktoria grunwaldzka odbiła się szerokim echem po całej Europie, chociaż reakcje były raczej negatywne. Władcy europejscy ograniczyli jednak swe niezadowolenie do ram dyplomatycznych. Ze sławnych osobistości jedynie Czech Jan Hus oficjalnie wyrażał swoje zadowolenie z faktu pokonania Zakonu przez Jagiełłę i Witolda.

W dzień po bitwie, 16 lipca, na pobojowisku odnaleziono zwłoki wielkiego mistrza, które król kazał okryć purpurą i, wraz ze zwłokami czterech innych dostojników krzyżackich, odesłać do Malborka, gdzie zostali pochowani przed świtem 19 lipca. Pozostałych komturów i rycerzy znakomitych, także polskich, kazał pochować w drewnianym kościele w Stębarku.

15 lipca 1410 r. to bez wątpienia jedna z najbardziej znanych dat polskiej historii. Miażdżące zwycięstwo przeszło do historii jako jedno z najwspanialszych zwycięstw oręża polskiego.

Grunwald mała wioska stała się miejscem jednej z największych bitew średniowiecznej Europy.  Wojska zakonu krzyżackiego dowodzone przez wielkiego mistrza Ulricha von Jungingena, który poległ w bitwie były uznawane jako jedne z najlepszych w ówczesnych armii w Europie wsparci jeszcze przez wielu rycerzy z Zachodniej Europy byli pewni zwycięstwa. Przeciwstawić się tej potędze odważył się Władysław Jagiełło.

Z okazji tego wydarzenia, co roku 15 lipca na polach w okolicy Grunwaldu odbywają się uroczystości upamiętniające jeden z najwspanialszych momentów w historii Polski.

Źródło: http://grunwald.warmia.mazury.pl

 

Dokładnie 603 lata temu naprzeciw siebie stanęły największe armie średniowiecznej Europy – po jednej stronie zjednoczone wojsko króla Polski Władysława Jagiełły oraz jego brata Wielkiego Księcia Litewskiego Witolda, po drugiej natomiast Zakon Krzyżacki. Poprzez narastający konflikt pomiędzy Polską, a Zakonem Krzyżackim wiadome było, że wojna jest nieunikniona. Obie strony mobilizowały swoje siły i zjednywały sojuszników. Na grunwaldzkich polach, 15 lipca 1410 roku została stoczona jedna z najsłynniejszych bitew średniowiecznej Europy. Przed świtem 15 lipca Jagiełło zwinął obóz i wojsko wszystkimi drogami ruszyło w kierunku źródeł Drwęcy, na północ od Mielna. Pochód został przerwany, gdy napotkał wojska krzyżackie. W oczekiwaniu na nadejście taborów król zarządził rozbicie obozów. Rozbito również namiot królewski. Według Długosza stanął on na wyniosłym pagórku, "w stronę jeziora Lubień': Tutaj, podczas mszy, doszła do króla polskiego informacja o nadejściu wrogów. Rycerstwo polskie zorganizowane było w 50 chorągwi, w których, oprócz Polaków, znaleźli się również Czesi, Morawianie, Ślązacy, Mołdawianie. Oddziały, dowodzone przez księcia Witolda, składały się z 40 chorągwi, do których należały również oddziały ruskie, żmudzkie i oddział tatarski, a także wojska Republiki Nowogrodu. Wojska krzyżackie składały się z 51 chorągwi, wśród których znajdowali się również goście Zakonu z Niemiec, Szwajcarii, Śląska, Pomorza, Czech, Moraw i Inflant, a także zaciężni. Te dwie potężne armie stanęły naprzeciwko siebie rankiem 15 lipca na polach między wsiami Grunwald, Stębark i Łodwigowo. Król Władysław nie spieszył się do bitwy. Jego wojska stały w lesie, ukryte przed upałem, na który narażone były oddziały krzyżackie, toteż spokojnie wysłuchał do końca mszy i dopiero później zaczął wydawać rozkazy bojowe.  Przed bitwą armia zaśpiewała „ojczystą pieśń” Bogurodzicę. Sam król nie wziął bezpośredniego udziału w bitwie. Stał ze świtą na wzgórzu, skąd miał dobry widok na pole walki i przez gońców wydawał rozkazy.  Klęska Krzyżaków w bitwie pod Grunwaldem była zupełna. Zdobyto 51 chorągwi grunwaldzkich. Na placu boju polegli, oprócz wielkiego mistrza, wszyscy wyżsi urzędnicy zakonni. Ocalał jedynie wielki szpitalnik Werner von Tettingen, który zbiegł do Elbląga i podobno chwilowo postradał zmysły. Na wieść o klęsce krzyżackiej miasta i zamki Prus wypędzały załogi krzyżackie i poddawały się stronie polskiej. Hołd Jagielle złożył m.in. Henryk Vogelsang, biskup warmiński, którego chorągiew walczyła pod Grunwaldem po stronie krzyżackiej. Pewne jest jednak to, że z 250 członków zakonu krzyżackiego, biorących udział w bitwie, zginęło aż 203 i, co jest też znamienne, źródła mówią nam tylko o trzech krzyżakach, którzy dostali się do niewoli i zostali później straceni z rozkazu wielkiego księcia Witolda. Wiktoria grunwaldzka odbiła się szerokim echem po całej Europie, chociaż reakcje były raczej negatywne. Władcy europejscy ograniczyli jednak swe niezadowolenie do ram dyplomatycznych. Ze sławnych osobistości jedynie Czech Jan Hus oficjalnie wyrażał swoje zadowolenie z faktu pokonania Zakonu przez Jagiełłę i Witolda. W dzień po bitwie, 16 lipca, na pobojowisku odnaleziono zwłoki wielkiego mistrza, które król kazał okryć purpurą i, wraz ze zwłokami czterech innych dostojników krzyżackich, odesłać do Malborka, gdzie zostali pochowani przed świtem 19 lipca. Pozostałych komturów i rycerzy znakomitych, także polskich, kazał pochować w drewnianym kościele w Stębarku. 15 lipca 1410 r. to bez wątpienia jedna z najbardziej znanych dat polskiej historii. Miażdżące zwycięstwo przeszło do historii jako jedno z najwspanialszych zwycięstw oręża polskiego. Grunwald mała wioska stała się miejscem jednej z największych bitew średniowiecznej Europy.  Wojska zakonu krzyżackiego dowodzone przez wielkiego mistrza Ulricha von Jungingena, który poległ w bitwie były uznawane jako jedne z najlepszych w ówczesnych armii w Europie wsparci jeszcze przez wielu rycerzy z Zachodniej Europy byli pewni zwycięstwa. Przeciwstawić się tej potędze odważył się Władysław Jagiełło. Z okazji tego wydarzenia, co roku 15 lipca na polach w okolicy Grunwaldu odbywają się uroczystości upamiętniające jeden z najwspanialszych momentów w historii Polski. Źródło: http://grunwald.warmia.mazury.pl